روزی سعدی شاعر بزرگ ایران کنار خیابان ایستاده بود و داشت به خدا گلایه می کرد که : خدا ، من شاعر این مملکت باشم و یه کفش پاره داشته باشم ؟
در همان موقع یه فردی از کنارش رد شد که پا نداشت ، سعدی همان موقع دستانش را رو به آسمان دراز کرد و گفت خدا را شکر که اگر کفش ندارم ، پا که دارم.
در همان موقع یه فردی از کنارش رد شد که پا نداشت ، سعدی همان موقع دستانش را رو به آسمان دراز کرد و گفت خدا را شکر که اگر کفش ندارم ، پا که دارم.
